CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Golem (στο φίλο μου τον Μιχάλη)



ονειρεύτηκε ένα σκύλο
που τον ξέχασαν να πνίγεται όλη νύχτα
κρεμασμένο από το πόμολο του παράθυρου
και μια γνωστή ,από αυτές τις χωρίς κανένα λόγο
γεμάτες αυταρέσκεια και αυτοϊκανοποίηση
να λέει
-Χα χα χα τον ξεχάσαμε το κακομοίρη …
κάποιος τον ξεκρέμασε
και ο σκύλος που πνιγόταν αδιαμαρτύρητα όλη νύχτα
τους κοίταζε σχεδόν ευγενικά.
Έτσι κι αλλιώς ένιωθε συνέχεια
το ίδιο ξεγδαρμένο συναίσθημα στη σκυλίσια του ψυχή.

Καθώς σκεφτόταν το όνειρο συνειδητοποίησε ξαφνικά
ότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της ζωή του
τον περιφρονούν χωρίς κανένα λόγο
έτσι σαν να είναι δική τους ανάγκη να το κάνουν
και σαν να μη το συνειδητοποιούν ούτε εκείνοι
(όπως μέχρι τώρα άλλωστε δε το γνώριζε και αυτός)
σαν να προστατεύουν τον εαυτό τους έτσι
ή ποιος ξέρει γιατί
(αργότερα κατέληξε ότι μάλλον
ο μόνος λόγος που κάποιοι λίγοι άνθρωποι σαν κι αυτόν
εισπράττουν τη περιφρόνηση των πολλών
είναι ότι αυτοί οι λίγοι όπως κ’ αυτός δεν περιφρονούν κανένα ….)
και μολονότι δεν τον ενοχλεί ιδιαίτερα αυτή η περιφρόνηση
κουράστηκε ή μάλλον αηδίασε να μη της δίδει σημασία .

Την άλλη νύχτα ονειρεύτηκε τέσσερεις εαυτούς ταυτόχρονα
ο ένας σε μια ταβέρνα να τον ερωτεύεται μια γυμνή χορεύτρια
ο άλλος στις άκρες μιας πόλης σε κάτι παράξενες στοές
με την τρομακτική αίσθηση του αδυσώπητου χρόνου
ο τρίτος σε έρημους τόπους να ακούει το τραγούδι των ανέμων
και ο τέταρτος εγώ
απαρηγόρητος
που όλα αυτά που θα χαθούν
στους καταρράκτες των ονείρων.

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Χρονικό Β


Εκεί που σμίγει ο ποταμός
που κατεβαίνει από τα βουνά
τη θάλασσα,
καθίσαμε και κλαίγαμε.
Τα δάκρυά μας τρέχανε
από τα μάτια στα γένια μας
κ΄ από κει στη ζεστή άμμο
που φυτρώνουν οι λυγαριές.
Ένας χαμένος σκύλος μας κοιτούσε
από τα ξερά χρυσά χόρτα.
Τρεις αετοί πετούσαν από πάνω μας.

Τα μεσάνυκτα που άλλαξε ο άνεμος
ήρθε .
Πήγε εκεί που είχαμε τα πράγματά μας
Με το ελαφρό του βήμα
σα να μη μας γνώριζε
η ίσως να μη μας έβλεπε καθόλου.
Τι έψαχνε.
Τότε είδαμε το κοιμητήρι.
Είχε έρθει μαζί του στην έρημη
ακρογιαλιά.
Τα κύματα έβρεχαν τους πρώτους τάφους
Δεν είχε μάθει ακόμα να χειρίζεται το θάνατο..

Ο μικρός γιος του ξύπνησε (μας είπαν)
τη νύχτα εκείνη χαρούμενος.
Είχε δει το πατέρα του.
είχε άλλο όνομα
Και ήταν λέει το λιοντάρι του Θεού στο Ήλιο.
Ήταν λέει φτιαγμένος
Από φωτιά και αγάπη.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Καθώς ψυχορραγώ


…..βυθίζω το αριστερό μου χέρι στο βράχο.
Είναι φτιαγμένος από αρχαίο χρόνο και φωτιά.

Ο θάνατος είναι μια τούφα ξερά χρυσά χόρτα
στις όχθες του.
Κάτι φωνές πετούν αργά από τη μια μεριά του φαραγγιού στη άλλη.

Κλαίνε οι τρεις γιοί μου και νιώθω ήσυχος
το τραπέζι , το σπίτι, τα βουνά .. όλα !
όλα είναι φτιαγμένα από χρόνο
όπως τα κύματα από νερό
όπως τα σύννεφα από ομίχλη

Όχι όλα
Εγώ είμαι σα δέντρο!
κλωνάρια κλωναράκια
σχέδια διακλαδώσεις
από κάτι που δεν είναι χρόνος
είμαι κάτι μέσα στο χρόνο
εύθραυστο σα τη ζάχαρη
που κρουστάλλιασε
σε παλιό γλυκό πιοτό.

Ήρθαν οι πεθαμένοι
να βοηθήσουν
είναι δύσκολο να είσαι νεκρός.
Είμαι δυσκίνητος και σαστισμένος
σέρνω
κομμάτια της ζωής μου
ένα μεγάλο βράχο
στη μέση του νοτικού γκρεμού
τα καλάμια της αυλής
θερινά μεσημέρια
και ένα κομμάτι θάλασσα
ένα εκκλησάκι μυστικό στην αποθήκη
το αίμα που χύθηκε μια Άνοιξη.

Φύγαν όλοι ζωντανοί και πεθαμένοι.
Φυσά ο άνεμος
ακούω τους σκύλους που γαυγίζουν μακριά
αγανακτισμένους από τη μοναξιά
ανεβαίνει η νύχτα από τα φαράγγια…

Έμεινε μόνο το φεγγάρι
να καρφώνει αμίλητο
το χρόνο
στο βράχο

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Σαλώμη

Σχόλιο στο "ερωτικός χορός" της Meril



Όταν χορεύεις
γίνεται σκοτάδι και σιωπή
σαν τη φωτιά του φεγγαριού
στη θάλασσα.
Μετά ματώνουνε κάτι πληγές
και μια στιγμή
γκρεμίζονται βράχοι
και ξεπηδούν φωτιές και φεγγάρια.


Τότε έρχεται η γριά
μυρίζει η ανάσα της
κρασί
και βάζει τη γλώσσα της
στ αυτί μου

-Σκότωσέ τον








Τα μάτια Του έχουν άστρα μέσα
ένας αέρας φυσά συνέχεια τα μαλλιά του
όταν κάθομαι δίπλα του
ανοίγει τη ψυχή μου και μπαίνει
σα τη μάνα που μπαίνει να νοικοκυρέψει
το δωμάτιο του γιου της
μετά μου φτιάχνει καφέ
και με μαλώνει
που γυρίζω ακόμα στους γκρεμούς

-Σκότωσέ τον





Τα μάτια του έχουν άστρα μέσα
στα μαλλιά του φυσά ο άνεμος της ερήμου
έχει μεγάλες φτερούγες σα του αετού
δε τις ανοίγει να μη τρομάξομε
μα τις νύχτες πετά πάνω από τους γκρεμούς
και κάτω από τα άστρα.




Δε την είδες τη γριά που μ’ αγκάλιασε και μου μιλούσε όσο χόρευες ;









Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Μαρίνα πράσινο αστέρι

Πρίν απο τέσσερα χρόνια ξεκίνησα να φτιάχνω αυτή τη διαδρομή και ακόμα δε τη τέλειωσα δίπλα απο τον ονειρικό καταρράκτη του Αμπά ...και την ονόμασα "Μαρίνα πράσινο αστέρι"
γιατί ειναι ονειρικός τόπος όπως ειναι και το τραγούδι.
Δείτε τη εικόνα , ακούστε το τραγούδι .. μέσα μου , ο τόπος και το τραγούδι ειναι ένα , μόνο που το τραγούδι ειναι λίγο πιο επικίνδυνο απο το γκρεμό ετούτο.

ευχηθήτε μου να τη τελειώσω του χρόνου το καλοκαίρι...
λίγο πράμα και πολύ αγάπη



Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Η εξουσιοδότηση



Παλεύει ένα μεγάλο φορτηγό να περάσει από τα στενά σοκάκια του χωριού μου ανεβαίνοντας στα Αστερούσια όπου κουβαλά ζωοτροφές στους βοσκούς ...

Εκνευρισμένος ο φορτηγατζής ,ανήφορος, μανούβρες, βλαστημιές,
σε μια στροφή βρίσκει κ ένα σταματημένο αγροτικό έξω από ένα μπακαλικάκι …

Αρχίζει τις κόρνες ,βγαίνει ο ιδιοκτήτης να δει ποιος κορνάρει και τον αρχίζει ο φορτηγατζής

-Ρε Μ…. τι αφήνεις τ αμάξι στη μέση ρε Μ… Αντε Γ…. πάρτο από δώ να περάσω
κ.τ.λ.
Ο άλλος δε μιλά , κοιτά αριστερά δεξιά , βρίσκει μια παλάμη , σπάει το παρμπρίζ του φορτηγού , πετά τον φορτηγατζή στο δρόμο , επεμβαίνουν οι παρευρισκόμενοι και τον γλιτώνουν από σίγουρο νοσοκομείο…
Κλαίει ο φορτηγατζής….
-Εγώ ρε φίλε μια κουβέντα είπα …τι έγινε δηλαδή…ρε φίλε ας μού λεγες και συ ρε φίλε ότι ήθελες ….όχι έτσι …ένα μεροκάματο βγάζω κ.τ.λ.
να μη μπορεί να συνέλθει από την «αδικία» και το παράπονο και προπάντων από το «γνωστικό κενό» που έχει δημιουργηθεί μέσα του.

Έχει στο τομέα της βίας εξουσιοδοτήσει τον εαυτό του μέχρι τη λεκτική βία .
Θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός ότι ο άλλος πήγε πιο πέρα από τη λεκτική βία
διότι δυστυχώς γ αυτόν έπεσε σε κάποιον που έχει εξουσιοδοτήσει τον εαυτό του για το επόμενο σκαλοπάτι .
Τη σωματική βία.
Ο φορτηγατζής θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο της ειρήνης διότι δε θεωρεί βία αυτό που ίδιος έχει εξουσιοδοτήσει τον εαυτό του να κάνει…
Το ίδιο και χωριανός μου ο οποίος θα εκπλαγεί ίσως και θα αισθανθεί όπως ο φορτηγατζής αν σε ανάλογη κατάσταση κάποιος του τραβήξει πιστόλι…
-Μα εγώ θα λέει ρε φίλε μια μπουνιά σου δωσα …ας μού έδινες και συ δύο … όχι να σκοτωθούμε…
Το ίδιο με τα Ζωνιανά…
Όλοι η ελαιοπαραγωγοί χρόνια τώρα «πανωγράφουν»
δηλώνουν δηλαδή ότι έβγαλαν παραπάνω λάδι από το πραγματικό για να παίρνουν επιδοτήσεις που δε δικαιούνται.
Το κάνουν ανοικτά. Είναι μια παρανομία γνωστή και αποδεκτή κοινωνικά.
Όπως ακριβώς το χασίσι στα Ζωνιανά .
Έχουν εξουσιοδοτήσει τον εαυτό τους να παρανομεί αλλά μέχρι εκεί.
Οπότε δε αισθάνονται παράνομοι .
Το ίδιο και οι Ζωνιανοί.
Αν π.χ. ακούσουν για εμπόριο οργάνων θα πούνε ….
-Πω πω !Μα τι άνθρωποι ειναι αυτοί…εμείς ας πούμε χασίσι φυτεύομε….

Στους τομείς της ηθικής ,της ανθρωπιά ,της τιμιότητας, της νομιμότητας (και όχι μόνο) έχομε εξουσιοδοτήσει το εαυτό μας να είμαστε παραβάτες μέχρι κάποια όρια και αντιλαμβανόμαστε σαν ανήθικους ή απάνθρωπους μόνο όσους τα όριά τους υπερβαίνουν τα δικά μας.

Και βέβαια άλλο είναι να γράφεις παραπάνω λάδι από το να πουλάς χασίσι και άλλο να πουλάς χασίσι από το να σκοτώνεις ανθρώπους όμως ακόμα κι αν βλέπω άλλους πιο ανήθικους ή πιο απάνθρωπους από μένα αυτό δε σημαίνει ότι είμαι ηθικός ή ότι έχω ανθρωπιά διότι δε γίνεται να ειμαι λίγο ηθικός ή λιγο τίμιος όπως ακριβώς δε γίνεται μια γυναίκα να είναι λίγο έγγυος…

και τώρα η ερώτηση

ποιες είναι οι εξουσιοδοτήσεις μας?

με εκτίμηση
Κ.